“Zwijgen uit schaamte is geen bescherming – het is een gevangenschap” - Soenita Parsoe

Na dertig jaar bij de Nationale Politie gewerkt te hebben, waarvan negen jaar als zedenrechercheur, heb ik talloze verhalen gehoord van slachtoffers van seksueel geweld. Wat me telkens weer diep raakte, was niet alleen het misbruik zelf, maar vooral de eenzaamheid daarna. De stilte. Het ongeloof. De opmerkingen uit de omgeving die meer schade aanrichtten dan troost boden: “Je hebt het vast zelf uitgelokt.” “Wil je echt dat híj de gevangenis in gaat?” “Denk aan de familie.”

Vooral binnen gesloten gemeenschappen – zoals de Hindustaanse gemeenschap waarin ik zelf ben opgegroeid – is dit patroon schrijnend herkenbaar. De angst voor schaamte, afwijzing en gezichtsverlies is vaak groter dan het verlangen naar rechtvaardigheid of heling. De diepgewortelde gedachte “manai ka bolie” – wat zullen mensen zeggen – werkt als een onzichtbare ketting om het hart van slachtoffers. Zwijgen wordt een overlevingsmechanisme, maar het is geen bescherming. Het is een gevangenschap.

Ik weet het, want ik heb het keer op keer gezien. Meisjes – en ook jongens – die hun verhaal jarenlang met zich meedroegen. Die pas in hun volwassen leven durfden te fluisteren wat ze als kind is aangedaan. Of die zelfs dan nog liever zwegen, uit angst de familie-eer te beschamen of een geliefde in opspraak te brengen. Maar die eer, vraag ik me af, wat is die waard als het ten koste gaat van een mensenleven vol pijn?

Deze ervaringen brachten mij uiteindelijk tot een keerpunt. Naast mijn werk als rechercheur ben ik me gaan verdiepen in persoonlijke ontwikkeling, trauma en herstel. Ik volgde opleidingen in onder andere NLP, systemisch werk en EMDR. Ik werd korpscoach binnen de politie, en in 2024 besloot ik de overstap te maken naar een eigen praktijk: Authentic.nu. Hier begeleid ik mensen – vaak slachtoffers van seksueel misbruik – bij het helen van hun trauma’s en het hervinden van hun eigen kracht.

Cultuur beïnvloedt wél hoe trauma beleefd wordt
Er zijn géén makkelijk toegankelijke, volledig betrouwbare cijfers die zeggen: ‘Deze groep pleegt meer zedendelicten dan die groep’. En dat is maar goed ook, want het risico op stigmatisering is groot. Toch is het een vraag die vaak leeft, ook bij slachtoffers.

Je kunt wel zeggen dat de manier waarop mensen omgaan met seksueel geweld vaak beïnvloed wordt door cultuur, religie en opvoeding.
Bijvoorbeeld:

1. Schaamte en zwijgcultuur kunnen sterker zijn in bepaalde gemeenschappen.
2. Eer en familiebelang spelen soms een grotere rol, waardoor slachtoffers minder snel hulp zoeken
3. Taalbarrières en onbekendheid met het zorgsysteem kunnen drempels opwerpen.                                                                                    

Mijn oproep is helder: laten we binnen de Hindustaanse gemeenschap – en daarbuiten – ruimte maken voor verhalen die jarenlang verzwegen zijn. Laten we het taboe doorbreken en erkennen dat seksueel geweld overal voorkomt, ook daar waar we het liever niet zien. Zwijgen houdt het patroon in stand. Openheid is geen aanval op de gemeenschap – het is een oproep tot herstel.

Herstel is mogelijk. Op jouw tempo. Met respect voor jouw verhaal. Want ook jij verdient een leven in vrijheid, rust en eigenwaarde.

Laat manai ka bolie niet jouw waarheid bepalen.

HLM Redactie / Soenita Parsoe

(Meer informatie www.authentic.nu)